Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Τα Κίτρινα Μολύβια ~ Ιστορίες του Καφενέ #2



Τα Κίτρινα Μολύβια


Την πρώτη φορά που ο Μιχάλης αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα, μετρούσε ήδη 30 χρόνια ζωής, χωρίς να έχει τύχει να την επισκεφθεί ποτέ ξανά. Με αφορμή κάποιες δουλειές της οικογένειας που δεν χώραγαν άλλη αναβολή και που μόνο στην Αθήνα μπορούσαν να γίνουν, αλλά με βαθύτερο λόγο την εσωτερική του ανάγκη για αλλαγή από την αφόρητη μονοτονία της ζωής του στο χωριό, ο Μιχάλης δε χρειάστηκε παρά λίγα μόλις λεπτά για να αποφασίσει το ταξίδι. Ο δρόμος από το χωριό προς την πρωτεύουσα τού φάνηκε μακρύς, μα η φυγή φάνταζε κιόλας άκρως ενδιαφέρουσα και πολλά υποσχόμενη. Με το που αντίκρισε τη μεγαλούπολη ξέχασε μεμιάς την ταλαιπωρία και την κούραση του ταξιδιού και τις πρώτες αυτές εικόνες της δεν τις λησμόνησε  ποτέ.
Άμαθος καθώς ήταν, έπεσε κατευθείαν στα αόρατα δίχτυα της. Η πρωτεύουσα κατάφερε να τον τυλίξει σε άυλα νήματα, του τραγούδησε σαν Σειρήνα, κατάφερε να τον μαγέψει, να τον γοητεύσει. Τον μάγεψαν οι μέρες της, οι γεμάτες κίνηση, γρηγοράδα και ζωντάνια, οι νύχτες της, φωτεινές, λαμπερές, άλλοτε ηδονικές και ενίοτε γεμάτες σκοτεινιά. Εικόνες, εικόνες… ζωή στο φως, ζωή και στο ημίφως, ζωή και στο σκοτάδι.  Δυνατότητες, προοπτικές… καμία σχέση με τη ζωή στο χωριό. Επέστρεψε στο χωριό του μετά από την ολιγοήμερη παραμονή στην πλανεύτρα αγκαλιά της και δε σταμάτησε να τη σκέφτεται, μαγεμένος ακόμη.
Δεν του πήρε πολύ καιρό να το αποφασίσει: θα γύριζε στην Αθήνα, για να αναζητήσει εκεί την τύχη του. Μάζεψε τα λίγα του πράγματα και το κομπόδεμά του - χρήματα που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει με κόπο, δουλεύοντας από αμούστακο παιδί ακόμα -  ζήτησε την ευχή των γονιών του και έφυγε για τη μεγαλούπολη. Ήξερε πως στην αρχή θα ήταν ένας ακόμη ξένος ανάμεσα σε ξένους, αλλά δεν τον ένοιαζε αυτό. Ίσα-ίσα που μέσα του, το αποζητούσε.
Στην αρχή τίποτε δεν ήταν εύκολο. Όμως, έχοντας πίστη στον εαυτό του, αντοχές και τη θέληση να πετύχει, ο Μιχάλης ατσάλωσε. Ζορίστηκε αρκετά, μα δε λάθεψε σε καμία από τις επιλογές του, δεν έμπλεξε, δε χάθηκε στα σκοτάδια. Οι γονείς του, ήταν εμφανές, είχαν κάνει άξια το έργο τους, εμφυσώντας του και καλλιεργώντας του όλα όσα έκριναν απαραίτητα: ηθική, αξίες, κανόνες και το αίσθημα της τιμής. Και ήταν όντως πολύτιμα αυτά τα εφόδια – ήταν εφόδια ζωής.

Ένα πρωινό, ο Μιχάλης έστριψε κατά λάθος σε ένα δρόμο από όπου δεν είχε περάσει ποτέ ξανά, έχασε για λίγο την πορεία του και βρέθηκε μπροστά σε ένα επιβλητικό νεοκλασικό κτίριο. Κοντοστάθηκε να το παρατηρήσει και την προσοχή του τράβηξε μια ταμπελίτσα, κολλημένη στο τζάμι του κλειστού καταστήματος του ισογείου: «Ενοικιάζεται». Πλησίασε, έσκυψε στη τζαμαρία, κολλώντας σχεδόν το πρόσωπό του επάνω της, και είδε ένα χώρο που, αν και παρατημένος, απέπνεε ακόμη μια ζεστασιά. Ήταν ένα παλιό καφενείο με ξύλινη επίπλωση, ούτε πολύ μεγάλο ούτε πολύ μικρό, με ένα ενδιαφέρον πάτωμα από μεγάλα άσπρα και μαύρα τετράγωνα: ένα πάτωμα-σκακιέρα.
Χωρίς καλά-καλά να ξέρει το γιατί, βασισμένος σε μια παρόρμηση της στιγμής, ο Μιχάλης αναζήτησε περισσότερες πληροφορίες τηλεφωνώντας στον αριθμό που αναγραφόταν στο κάτω μέρος της ταμπέλας. Στην πραγματικότητα δεν έλπιζε να ακούσει τίποτε βολικό ή συμφέρον για τον ίδιο, έτσι έμεινε έκπληκτος όταν τελικά το άκουσε: το ενοίκιο ήταν χαμηλό και το καφενείο μπορούσε να το νοικιάσει, αν ήθελε, μαζί με την επίπλωση και τον εξοπλισμό του.
Λοιπόν, γιατί όχι; Ήταν αναμφισβήτητα μια σπουδαία ευκαιρία, και ταυτόχρονα μια ενδιαφέρουσα προοπτική για δουλειά και εισόδημα. Ο Μιχάλης αφιέρωσε αρκετές εργατοώρες για να βγάλει τα απαραίτητα χαρτιά, και άλλες τόσες για να επισκευάσει με τα ίδια του τα χέρια ό,τι χρειαζόταν επισκευή στο καφενείο. Ο χώρος καθαρίστηκε, οι τοίχοι φρεσκαρίστηκαν, τα ξύλινα τραπέζια και οι καρέκλες συντηρήθηκαν, το πάτωμα τρίφτηκε και γυαλίστηκε… και ο Μιχάλης άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του καφενείου του μια Δευτέρα πρωί, στα μέσα του χειμώνα. 
Πήγε καλά από την αρχή. Πολλοί συμπάθησαν το παραδοσιακό καφενείο του, τον ίδιο και την έμφυτη ευγένειά του, και ταυτόχρονα εκτίμησαν το φιλικό του πνεύμα, το μεράκι του και την όρεξή του για δουλειά. Ο Μιχάλης απέκτησε αρκετούς μόνιμους θαμώνες, διαφόρων ηλικιών, και το καφενείο μετατράπηκε σιγά-σιγά σε δεύτερο σπίτι του, έγινε η ζωή του.

Τρεις μήνες μετά από τα εγκαίνια, ο Μιχάλης άνοιξε ένα πρωί την πόρτα του καφενείου του και βρήκε δυο από τα κίτρινα μολύβια του να κείτονται πεσμένα επάνω στο πάτωμα-σκακιέρα. Απόρησε, γιατί η θέση τους ήταν μέσα στο μεταλλικό κονσερβοκούτι, πάνω στον πάγκο και δίπλα από το δίσκο σερβιρίσματος. Τα είχε βάλει επίτηδες εκεί κοντά στο δίσκο, γιατί τα χρησιμοποιούσε μερικές φορές για να σημειώνει τις μεγάλες παραγγελίες, ώστε να μην τις ξεχνάει. Το προηγούμενο βράδυ είχε σκουπίσει ο ίδιος το μαγαζί επιμελώς και ήταν σίγουρος πως δεν του είχε πέσει τίποτε κάτω στο πάτωμα – όπως πάντα, είχε ελέγξει το χώρο σχολαστικά πριν κλειδώσει για τη νύχτα. 
Κοίταξε σκεφτικός τα μολύβια, αλλά μην μπορώντας να δώσει άλλη εξήγηση και αφού δεν παρατήρησε τίποτε άλλο περίεργο στο χώρο, κατέληξε πως ίσως τελικά να του είχαν πέσει το προηγούμενο βράδυ.  
«Μπορεί να τα είχα βάλει πρόχειρα στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου και να μου πέσανε, πριν φύγω από το καφενείο…» μονολόγησε. «Τι αφηρημένος!»
Έφτιαξε να πιει το πρώτο του καφεδάκι της ημέρας και τα μολύβια, έτσι απλά, ξεχάστηκαν…
…ως την επόμενη ημέρα. Με το που άνοιξε το πρωί, νάτα τα δυο κίτρινα μολύβια, πεσμένα επάνω στο πάτωμα, να τον περιγελούν. Ο Μιχάλης θορυβήθηκε. «Βρε, μπας και μπαίνουν μέσα κλέφτες;» σκέφτηκε, αλλά γρήγορα απέρριψε τη σκέψη. Το καφενείο έδειχνε όπως πάντα, τακτοποιημένο, χωρίς κανένα ίχνος παραβίασης και χωρίς να λείπει τίποτε. 
Για άλλη μια μέρα δεν μπόρεσε να εξηγήσει το περιστατικό, κι έτσι το απώθησε προσωρινά στο πίσω μέρος του μυαλού του, μην επιτρέποντάς του να του αποτραβήξει τη σκέψη και την προσοχή από τη δουλειά. Το βράδυ, όμως, έλεγξε το χώρο δυο φορές και σιγουρεύτηκε πως τίποτε δεν υπήρχε κάτω στο πάτωμα, πριν να κλείσει πίσω του την πόρτα.
Το επόμενο πρωί, τα δυο κίτρινα μολύβια ήταν και πάλι εκεί, πεσμένα στο πάτωμα, λίγο πιο αριστερά όμως από τις άλλες φορές.
«Ώχου, Παναγιά μου, θα τρελαθώ! Τι γίνεται εδώ πέρα;» Ο Μιχάλης είχε αρχίσει να προβληματίζεται. Και να ανησυχεί. Πολύ.
Για μια ολόκληρη βδομάδα, ο Μιχάλης έβρισκε κάθε πρωί τα δυο κίτρινα μολύβια πεσμένα επάνω στο πάτωμα-σκακιέρα, σε διαφορετικά σημεία κάθε φορά. Και κάθε πρωί τα σήκωνε, τα έβαζε στη θέση τους, τα χρησιμοποιούσε και το βράδυ τα τοποθετούσε ξανά στη θέση τους - και βεβαιωνόταν γι΄αυτό. Κι όμως, τα μολύβια ήταν σαν να είχαν δική τους βούληση: το άλλο πρωί ήταν πάλι στο πάτωμα, πάντα στο πάτωμα… Δεν άντεχε άλλο, το μυαλό του δεν χωρούσε αυτό που έβλεπαν τα μάτια του και δεν ήξερε τι να πράξει. Το βράδυ της Κυριακής έκλεισε νωρίτερα το καφενείο - ήταν τυχερός, δεν υπήρχε κάποιος πελάτης εκείνη την ώρα στο μαγαζί κι έτσι μπόρεσε να το κάνει - και αφού έβαλε στον εαυτό του λίγο κονιάκ, κάθισε στο τραπέζι που βρισκόταν απέναντι από τον μεγάλο, αντικέ καθρέφτη και βάλθηκε να σκέφτεται.
Κάποια στιγμή, έπιασε με την άκρη του ματιού του μια φευγαλέα κίνηση στον καθρέφτη. Μια γυναικεία φιγούρα; Στράφηκε απότομα, αλλά δεν βρισκόταν κανείς μέσα στο μαγαζί – ήταν μόνος. Φοβισμένος πια, έπλυνε το ποτήρι του με τρεμάμενα δάχτυλα και βγήκε έξω, στον λυτρωτικό καθαρό αέρα. «Τι το ήθελα το κονιάκ τώρα, μου λες;» μονολόγησε. Μα ήταν σίγουρος, η γυναικεία φιγούρα δεν ήταν της φαντασίας του, και σαφώς δεν ήταν αποκύημα του κονιάκ. Τι ήταν; Αν και ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, ο Μιχάλης δυσκολευόταν να το παραδεχτεί. Κλείδωσε το μαγαζί και περπάτησε στον άδειο δρόμο, προσπαθώντας να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του και σχεδιάζοντας τα επόμενά του βήματα. Αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε άλλο να συνεχιστεί, ήταν αδύνατο.
Τις επόμενες μέρες, ο Μιχάλης κατάφερε να ξεκλέψει λίγο χρόνο και άρχισε να αναζητά κάποιες απαντήσεις. Αρχικά ρώτησε τους γείτονες σχετικά με τους προηγούμενους ιδιοκτήτες του καφενείου, μα δεν τους ήξερε κανείς. Κι έτσι, κατέληξε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, αναζητώντας ο,τιδήποτε σχετικό με το νεοκλασικό κτίριο στο οποίο στεγαζόταν το καφενείο του.

Και κάποιες από τις απαντήσεις που έψαχνε, ήταν εκεί.

Το νεοκλασικό ανήκε αρχικά στον ιατρό Μάνθο Λιβανό, μια εξέχουσα προσωπικότητα των αρχών του 20ου αιώνα. Το έχτισε με σκοπό να στεγάσει εκεί την πολυαγαπημένη του οικογένεια και αργότερα το ιατρείο του, όμως στάθηκε άτυχος: η έγκυος σύζυγός του απεβίωσε μόλις γέννησε την κόρη τους και ο Λιβανός έμεινε χήρος, μόνος, θλιμμένος και επιπλέον επιφορτισμένος με τη φροντίδα ενός φιλάσθενου μωρού. Η κόρη του όμως τον κέρδισε τόσο πολύ με τα κοριτσίστικα νάζια της - και ίσως επειδή έμοιαζε καταπληκτικά στη μητέρα της - ώστε ο Λιβανός ποτέ δεν παραπονέθηκε και δεν μετάνιωσε που αποφάσισε να αναλάβει ο ίδιος την ανατροφή της. Αντίθετα, έγινε ένας καλός και άξιος πατέρας, μολονότι υπερπροστατευτικός και συχνά, αυστηρός.
Η μικρή Αγνή αγαπούσε τη ζωγραφική και είχε έμφυτο ταλέντο, αλλά ο Λιβανός φοβόταν μην την αρρωστήσουν περισσότερο οι οσμές και η άμεση έκθεσή της στις μπογιές και τα διαλυτικά. Κατά βάση, βέβαια, αυτό που φοβόταν περισσότερο από όλα ήταν το να τη χάσει. Έτσι, βλέποντας παντού κινδύνους, απαγόρευσε αυστηρά αυτή τη δραστηριότητα στη μικρή. Μπορούσε να παίζει πιάνο αν ήθελε, ή να μαθαίνει γαλλικά, αλλά όχι να ζωγραφίζει. Όσο ανένδοτος ήταν μ΄αυτό το θέμα ο Λιβανός, τόσο μαράζωνε και πείσμωνε η Αγνή.    
Στα 18 της, η Αγνή ανακοίνωσε στον πατέρα της με αρκετό θάρρος - και άλλο τόσο θράσος - πως, εδώ και δύο χρόνια, είχε ξεκινήσει στα κρυφά να ζωγραφίζει και δεν είχε πάθει απολύτως τίποτε από τα υλικά που χρησιμοποιούσε. Καμία εμφανή αλλεργία, καμία δυσκολία στην αναπνοή. Δήλωσε πως το μόνο που επιθυμούσε ήταν να μεταδώσει τη χαρά της ζωγραφικής και σε άλλους, έτσι σκόπευε να διαμορφώσει κατάλληλα το χώρο στο ισόγειο του κτιρίου και να δημιουργήσει εκεί ένα παιδικό τμήμα εκμάθησης. Ο Λιβανός διαφώνησε, αλλά το γεγονός ήταν ένα: το πείσμα της η κόρη του το είχε κληρονομήσει από εκείνον. Έπειτα από πολυήμερους καυγάδες, μουτρώματα και λίγες κοριτσίστικες απειλές, ο Λιβανός τελικά αναγκάστηκε να υποχωρήσει.
Εκείνο το απόγευμα της Τετάρτης, όσο περίμενε τους μικρούς μαθητές της, η Αγνή ήταν τρισευτυχισμένη. Επιτέλους, θα έκανε το όνειρό της πραγματικότητα. Συγκέντρωσε τα παιδιά στην αίθουσα του ισογείου με το πάτωμα-σκακιέρα, πήρε τα μολύβια για το προσχέδιο στα χέρια της κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η καρδιά της την πρόδωσε. Σωριάστηκε, και όσο εκείνη περνούσε στην ανυπαρξία, τα παιδιά σκόρπιζαν αλαφιασμένα, σαν ένα σμάρι πουλιά.  
Έκτοτε, ο Λιβανός μαράζωσε από θλίψη. Το σπίτι ερήμωσε και αφέθηκε στη μοίρα του, μέχρι που ο γιατρός πήρε την απόφαση να το πουλήσει. Η αίθουσα-σκακιέρα με τη μεγάλη τζαμαρία μετατράπηκε σε κατάστημα από τους νέους ιδιοκτήτες, το οποίο νοικιάστηκε κάμποσες φορές σε διάφορους νοικάρηδες και για διάφορες χρήσεις.

Ο Μιχάλης έφυγε από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη άλλος άνθρωπος - και αρκετά χλωμός, κατά γενική ομολογία. Το βράδυ, στο καφενείο, κάνοντας τις συνήθεις ετοιμασίες για το κλείσιμο, το μυαλό του έτρεχε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Πριν σβήσει τα φώτα και κλειδώσει, πήρε στα χέρια ένα μπλοκάκι του από το συρτάρι, το άνοιξε σε μια καινούρια, λευκή σελίδα και το έβαλε δίπλα στο κονσερβοκούτι, μέσα στο οποίο βρίσκονταν τα κίτρινα μολύβια.
«Αγνή; Εσύ είσαι; Δώσε μου ένα σημάδι ότι είσαι εσύ…»

Το επόμενο πρωί, τα δυο κίτρινα μολύβια ήταν και πάλι στο πάτωμα. Δίπλα τους, κειτόταν το σημειωματάριό του. Δεν το πρόσεξε με την πρώτη ματιά, το παρατήρησε με το που το έπιασε στα χέρια του για να το βάλει στη θέση του: στην πάνω δεξιά γωνία της λευκής σελίδας, ήταν γραμμένο με μολύβι, πολύ αχνά, ένα πολύ-πολύ μικρό και καλλιγραφικό κεφαλαίο «Α».

Ο Μιχάλης αποφάσισε να κάνει τα πάντα για να βοηθήσει μια αγνή ψυχή να ελευθερωθεί. Μίλησε με τον πολιτιστικό σύλλογο της περιοχής του, επιστράτευσε εθελοντές, επικοινώνησε με φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών και με ανεξάρτητες καλλιτεχνικές ομάδες που θα ήθελαν να μεταδώσουν τις γνώσεις τους σε άλλους.  Δεν τους είπε τον πραγματικό λόγο που το έκανε όλο αυτό – πώς θα μπορούσε; Τους είπε μόνο τη σκέψη του: τις Τετάρτες, σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο καφενείο του, θα μπορούσαν να γίνονται μαθήματα και σεμινάρια ζωγραφικής, ελεύθερα και ανοιχτά σε όποιον θα ήθελε να μάθει – είτε μεγάλο, είτε μικρό. «Φανταστείτε το: με τη δική σας βοήθεια, το καφενείο μου τις Τετάρτες δε θα είναι πια ένα απλό καφενείο, αλλά θα μεταμορφώνεται σ΄ένα “Art Café”… Τι λέτε;» τους προσκάλεσε.
Δε δέχθηκαν όλοι, κάποιοι όμως δέχθηκαν να αναλάβουν να κάνουν μαθήματα στις ελεύθερες ώρες τους. Και τις Τετάρτες, το πίσω μέρος του καφενείου γέμιζε μικρούς και μεγάλους μαθητές, που μάθαιναν ζωγραφική και χαίρονταν τη δημιουργία.      

Από τότε, ο Μιχάλης δεν ξαναβρήκε ποτέ τα κίτρινα μολύβια να κείτονται πάνω στο πάτωμα-σκακιέρα. Ήξερε. Η Αγνή είχε φύγει, εκπληρώνοντας επιτέλους το όνειρό της.

Σε μια ταμπελίτσα στο πίσω μέρος του μαγαζιού, εκεί κοντά όπου γίνονταν τα μαθήματα, ο Μιχάλης έγραψε:


Ακόμη κι όταν δε μπορείς, μόνος εσύ, να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου,
ίσως να υπάρχει κάποιος, κάπου, που να μπορεί και να θέλει να γίνει βοηθός σου.
Αρκεί απλώς να το ζητήσεις... και θα συμβεί.
              Για την Αγνή 


 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



 Τα "Κίτρινα Μολύβια" είναι η δική μου συμμετοχή στις Ιστορίες του Καφενέ (#2) που διοργανώνει η Αριστέα στο ιστολόγιό της (Η ζωή είναι ωραία και που βασίζονται σε μια ιδέα της Μαρίας Κανελλάκη (Απάγκιο).


  Ξέρω πως τα "Κίτρινα Μολύβια" μου έχουν αρκετά μεγαλύτερη έκταση σε σχέση με τα άλλα κείμενα που έχω δημοσιεύσει εδώ κατά καιρούς. Όμως, όταν δεν έχω κάποιο περιορισμό στον αριθμό των λέξεων, το προτιμώ, γιατί έτσι μου δίνεται η δυνατότητα να είμαι περισσότερο περιγραφική εκεί όπου αισθάνομαι την ανάγκη.

Ελπίζω να μη σας κούρασα και σας ευχαριστώ που φτάσατε ως εδώ!


 Στις "Ιστορίες του Καφενέ #2" συμμετέχουν τα παρακάτω ιστολόγια 
(και φίλοι ιστολογίων):

Δημήτρης Ασλάνογλου, φιλοξενούμενος Αριστέας
Λάχεσις, http://epilogh.blogspot.gr/
Ινώ - Σκιάθος, φιλοξενούμενη Αριστέας
Γιώργος-Hengeo, http://hengeo.blogspot.gr/
Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/
Nastenka (πρώην pink angel) http://midnight-in-brussels.blogspot.gr/
Μαρία (me maria),  http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr
Σμαραγδένια,  http://smaragdenia-roula.blogspot.gr
Τάσος Κ, (πρώην λαθρεπιβάτης) θα φιλοξενηθεί από Αριστέα
Velvet, http://stavento-velvet2.blogspot.gr/ θα φιλοξενηθεί από Αριστέα


Μπορείτε να διαβάσετε εδώ όλες τις δημοσιευμένες ιστορίες.



35 σχόλια:

  1. Ω τι όμορφα που κατέληξες! Υπέροχο το επιμύθιο σε μια άκρως μεταφυσική ιστορία Έλλη μου!
    Πολύ σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου!
    Φιλάκια πολλά! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σε ευχαριστώ, Αριστέα μου! Για άλλη μια φορά, μου έδωσες κίνητρο να γράψω!
      Σε φιλώ! ♥

      Διαγραφή
  2. Μαγεύτηκα και συγκινήθηκα από την ιστορία σου , Έλλη μου !!!!!! Τη διάβασα απνευστί !!!!!!
    Καλογραμμένη , με πολύ σασπένς και απρόσμενο τέλος !!!! Μπράβο !!!!!!!
    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε! Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ που μου χάρισες τη γνώμη σου!
      Φιλάκια κι από εμένα!

      Διαγραφή
  3. Πόσο μου αρέσουν οι ιστορίες που έχουν να κάνουν με μεταφυσικά φαινόμενα Ελλη μου.. πράγματι πολύ εδιαφέρουσα καλά έκανες και δεν την περιέκοψες.. .. τέλειο... αυτό που έγραψε στην ταμπελιτσα ο Μηχαλης Ελλη μου...να έχεις μια όμορφη υπόλυπη εβδομδα μικρή μου.. φιλακιααααααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμένα να δεις! Τρελαίνομαι να διαβάζω μεταφυσικές ιστορίες!
      Όσο για την έκταση: συνήθως εδώ δημοσίευα μικρότερα κείμενα, λόγω των περιορισμών στις λέξεις, ή απλά λόγω σεβασμού προς εσάς. Δεν είναι και ό,τι καλύτερο να έχετε να διαβάσετε μια ιστορία-ανεξάντλητο κατεβατό... ίσως ο χώρος να μην είναι και τόσο κατάλληλος γι΄αυτό. Όμοια, ούτε για τις συγγραφικές ομάδες όπου συμμετείχα ήταν δίκαιο το κείμενο να είναι υπερβολικά εκτεταμένο και ο επόμενος να πρέπει να το διαχειριστεί όλο αυτό (για να μην πω για τον αναγνώστη που διαβάζει το σύνολο της ιστορίας όλων).
      Αντίθετα, πέρα από το μπλογκ, στο αρχείο μου έχω κείμενα που αριθμούν από 15 σελίδες και πάνω...
      Αυτή τη φορά αποφάσισα ότι δε χρειαζόταν να είμαι τόσο "στακάτη" και χαίρομαι που συμφωνείς μαζί μου! Ο περιορισμός στις λέξεις αναγκαστικά σε βάζει να κόψεις περιγραφές και καλολογικά στοιχεία... κι αυτό θεωρώ πως δεν είναι πάντοτε καλό για το κείμενο.
      Σ΄ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου και για τα καλά σου λόγια, Ρούλα μου! Καλό υπόλοιπο εβδομάδας, φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  4. Έλλη μου "τα κίτρινα μολύβια" είναι μια πολύ εμπνευσμένη ιστορία με το μεταφυσικό τους περιεχόμενο. Ωραία συμμετοχή!!!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου με έκανες πολύ χαρούμενη με όσα μου έγραψες! Σε ευχαριστώ!
      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  5. Ζωγράφισες στην κυριολεξία!!!
    Με μια ανάσα το διάβασα... με μια ευχή σε καληνυχτίζω.
    Να γράφεις συχνά τέτοιες ιστορίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :)))
      Θα το προσπαθήσω... όρεξη πάντως, υπάρχει!
      Σε φιλώ και σε ευχαριστώ πολύ-πολύ!
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  6. Έλλη ήταν πολύ όμορφο.Μου άρεσε πάρα πολύ! 'Εδεσες το μεταφυσικό πολύ όμορφα με τη πραγματικότητα. Μπράβο και πάλι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ελλάκι μου πολύ πρωτότυπο το στόρυ σου με τα ''κίτρινα μολύβια''που κάθε φορά άλλαζαν και θέση στα πλακάκια και που συνδέονταν μαγικά με τόσο συναίσθημα!!συνοδοιπόροι στα όνειρα..αυτό με ξετρέλανε γιατί δεν είναι μεταφυσικό..είναι εξαιρετικά αληθινό όταν πρόκειται για την πραγματική ζωή!!την αγάπη μου Ελλάκι μου κι ένα μπράβο για το συναίσθημα που ρέει πάντα εδώ!άπειρα φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα κίτρινα μολύβια ήταν ένα σημάδι... και μια έκκληση για βοήθεια.
      Δε σου κρύβω πως κι εγώ χάρηκα με την επιλογή του Μιχάλη να γίνει συνοδοιπόρος στο όνειρο! :)) Ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει... και για την Αγνή, και για όσους αγαπούν τη μάθηση.
      Φιλιά πολλά, την αγάπη μου και σ΄ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια!

      Διαγραφή
  8. Πολύ όμορφη η ιστορία σου! Μου άρεσε ιδιαίτερα ο επίλογος!!!!!Φιλιά πολά και καλή επιτυχία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Mαγευτικό ο κείμενό σου ΄Ελλη έδεσε την πραγματικότητα με τη μεταφυσική διάσταση τόσο υπέροχα,,,,,,το απόλαυσα και συμφωνώ μαζί σου σχετικα με την έκταση των κειμένων....σίγουρα όχι υπερβολές αλλά τι μπορεί να διηγηθεί κανείς σε ένα τηλεγράφημα;;;;Νοιώθω κι εγώ ενοχές κα προβληματίζομαι με κάθε πρόταση αλλά ως να περιορίσεις τα νοήματα, τις εικόνες , τα συναιθήματα μιάς ιστορίας ;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλαυδία μου, χάρηκα πολύ που πέρασες (και που σου άρεσε το κείμενό μου)!
      Πραγματικά συμφωνούμε... Το έθεσες πολύ σωστά: κάποια πράγματα δύσκολα περιορίζονται.
      Κι εγώ έχω προβληματιστεί κάποιες φορές για τον "τηλεγραφικό" λόγο που αναγκαστικά χρησιμοποίησα. Υπήρξαν ιστορίες που πετσόκοψα άσχημα για να συμβαδίσουν με τα όρια... ιστορίες που τελείωσαν απότομα, ή που περιόρισα τις εικόνες τους, τις λεπτομέρειές τους. Τις αγαπώ, είναι"παιδιά" μου, αλλά ξέρω πως θα ήμουν περισσότερο ικανοποιημένη αν ήταν λίγο παραπάνω εκτεταμένες - θα ήταν πιο ζωντανές.
      Ίσως γι΄αυτό έβγαλα το άχτι μου τώρα, μ΄αυτή την ιστορία... χαχαχα!
      Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου!

      Διαγραφή
  10. Πρωτότυπο και μαγευτικό το κείμενό σου Έλλη μου.
    Ανέκαθεν με έλκυαν οι μεταφυσικές ιστορίες, αν και τελευταία δεν τις πολυδιαβάζω-βλέπω, γιατί δεν σου κρύβω ότι ψιλοφοβάμαι, μου μπαίνουν ιδέες και όλο σκιές βλέπω το βράδυ χιχιχιχι
    Ξεχωριστός ο καφές σου και με αρκετό καϊμάκι!
    Δυνατό το επιμύθιο, μου αρέσει που δεν αρκέστηκες μόνο στη φαντασία, πέρασες και το όμορφο μηνυματάκι σου με πολύ όμορφο και γλυκό τρόπο.
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Χαίρομαι που σου άρεσε!
      Εγώ έχω τρέλα με τα μεταφυσικά, διαβάζω συχνά (και βλέπω συχνά) ιστορίες με τέτοιο περιεχόμενο. Δεν φοβάμαι, έχω πάθει ανοσία εδώ και πολλά χρόνια, χεχε!
      Όσο για το μηνυματάκι, δεν το πέρασα εγώ, ο Μιχάλης φταίει για όλα... ;-)
      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  11. Όμορφη η συμμετοχή σου
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μου άρεσε αυτή η πινελιά μυστηρίου και μεταφυσικού. Τα απωθημένα είναι περίεργο πράγμα, σε στοιχειώνουν και σε τρώνε σιγά σιγά, προσπαθώντας να βγουν από τη φυλακή που τα καταπιέζει. Τυχερός όποιος βρει το κλειδί εγκαίρως..

    Ωραίο και το μήνυμα στο τέλος..

    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εμένα μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου, Γιώργο... Πόσο δίκιο έχεις σε όσα λες για τα απωθημένα! Δυστυχώς είναι σαν τις καμήλες: δεν μας ξεχνούν ποτέ. Και πάντα επιστρέφουν να μας βρουν και να μας ταράξουν, εκεί ειδικά όπου δεν το περιμένουμε. Ό,τι μπορούμε ας το πραγματοποιούμε, η ζωή μας είναι μία και δε θα υπάρχει άλλη ευκαιρία. Και ό,τι δεν μπορούμε, ίσως το καταφέρουμε αν ζητήσουμε λίγη βοήθεια, όπως λέει και ο Μιχάλης...
      Να είσαι καλά, επίσης καλή συνέχεια! :)

      Διαγραφή
  13. Ανώνυμος22/8/14, 12:11 μ.μ.

    Καλημέρα Ελλη μου. Πολύ όμορφη και συγκινητική η ιστορία σου. Χάρηκα που ξαναδιάβασα τον Μιχάλη και πως τα σκέφτηκε όλα εξ αρχής για το καφενείο. Μα πιο πολύ απόλαυσα την ιστορία της Αγνης. Όλοι κρύβουμε μια Αγνή μέσα μας αλλά κι έναν Μιχάλη κι αυτό είναι το αισιόδοξο!!!
    Φιλάκια πολλά κοπέλα μου και καλό σ/κ να χεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, Μαριλένα μου! Χάρηκα που πέρασες, καλώς μας ήρθες και πάλι!
      Αυτός ο Μιχάλης ειδικά, έχει τραβήξει από εμάς τα πάνδεινα, χαχα!! Σέρβιρε, καταδίωξε, κατέληξε στο νοσοκομείο... το μόνο που δεν μας είχε πει ήταν πώς άνοιξε το καφενείο του. Και κάπως έτσι μου ήρθε η έμπνευση.
      Όσο για την Αγνή... τι ωραία που το έθεσες! Συμφωνώ μαζί σου.
      Φιλάκια πολλά-πολλά κι ένα χαρούμενο, ξεκούραστο Σ/Κ σου εύχομαι! :))

      Διαγραφή
  14. Υπέροχη ιστορία...με συγκίνησες μπορώ να πω με το ρητό στο τέλος!
    Η αλήθεια είναι πως ήταν λίγο μεγάλη, όμως έχεις δίκιο οι περιγραφές σου είναι καταπληκτικές, με έβαλες μέσα στην ιστορία!
    Καλό σου μεσημέρι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που πέρασες και μου χάρισες τη γνώμη σου! Χάρηκα που σου άρεσε η ιστορία.
      Καλό Σαββατόβραδο και καλή Κυριακή, να είσαι καλά! :)

      Διαγραφή
  15. Γειασου Έλλη μου!!!!!
    Έχω μέρες που διάβασα την ιστορία σου, αλλά δε μπορούσα να αφήσω μήνυμα από το τηλέφωνο.
    Είναι πολύ απίθανη!!!!!
    Αν και με φοβίζουν τα μεταφυσικά και τη διάβασα τα μεσάνυχτα, μου άρεσε πάρα πολύ!!!!!!
    Να είσαι καλά!!!!!!
    Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Ρένα μου! Είσαι καλά, όλα καλά;
      Σ΄ευχαριστώ που ξαναπέρασες για να μου σχολιάσεις και χαίρομαι που μαθαίνω ότι σου άρεσαν τα "κίτρινα μολύβια" μου! Κι εσύ να είσαι καλά και να περνάς ακόμη καλύτερα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  16. Ελλη μου σε απολαυσα μεχρι την τελευταια αραδα! Ευρηματικο, συγκινητικο, με χιουμορ, με νοηματα! Μπραβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς το κορίτσι! :)
      Σε ευχαριστώ πάρα-πάρα πολύ!
      Φιλιά, καλά να περνάς!

      Διαγραφή
  17. Έλλη μου πόσες φορές ανατρίχιασα διαβάζοντας ούτε που ξέρω!
    Τι όμορφη ιστορία...μας έβαλες στο κλίμα του μυστηρίου μοναδικά, αλλά το έκανες να μοιάζει και τόσο αληθινό, χώρια που την ολοκλήρωσες εκπληκτικά!
    Πολλά μπράβο!
    Φιλιά και καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι όμορφα λόγια... σε ευχαριστώ πολύ!
      Φιλιά κι από εμένα, καλή εβδομάδα και καλό μήνα να έχουμε από αύριο!

      Διαγραφή
  18. Ανώνυμος3/11/14, 10:14 μ.μ.

    Ευχαριστούμε θερμά έναν προς έναν τους αγαπητούς συγγραφείς-χρονικογράφους και εναλλάξ σχολιαστές, για την πλήρη κατανόηση και τελικά την πιστή σας συμμόρφωση στις διακριτικές μας υποδείξεις.
    Όλους ανεξαιρέτως, εντός και εκτός του παρόντος μπλογκ.
    Σας ευχόμαστε παρόμοιες λαμπρές επιτυχίες και στο μέλλον για την κατάκτηση των ευγενών σας στόχων.
    Παραμένουμε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε περαιτέρω διευκρίνιση χρειαστείτε σχετικά με τα θέματα κοινού ενδιαφέροντος που τόσο ενδελεχώς μελετήσατε όλο αυτό το διάστημα.
    Η συνεργασία κατ΄αρχήν μεταξύ σας και στη συνέχεια μαζί μας υπήρξε άκρως αποδοτική και τα αποτελέσματά της εμφανή σε κάθε πιθανώς ενδιαφερόμενο συνερευνητή.
    Με την πλήρη εκτίμησή μας,

    Οι πρωταγωνιστές των μυθιστοριών σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μη διστάσετε να μου πείτε τη γνώμη σας... Χαίρομαι πάντοτε την επικοινωνία μαζί σας!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...