Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Ιστορίες του καφενέ...


Σοφία

Ο Μιχάλης σιγοτραγουδούσε και σήμερα, καθώς καθάριζε τα τραπέζια από τη σκόνη. Τοποθέτησε τις καρέκλες στη θέση τους, έλεγξε για τελευταία φορά  τη βιτρίνα του με τα σιροπιαστά, φόρεσε ένα χαμόγελο. Μια νέα μέρα ήταν στο ξεκίνημά της κι ο Μιχάλης φρόντιζε, όπως κάθε πρωί, και την παραμικρή λεπτομέρεια του φιλόξενου καφενέ του.
Όπως κάθε μέρα, το γραφικό παραδοσιακό καφενείο θα γέμιζε από κόσμο: εν μέσω καλού καφέ, γέλια θα ακούγονταν, ματιές θα ταξίδευαν και κουβέντες θα ανταλλάσσονταν χωρίς σταματημό.
 «Καλημέρα, κυρ-Μιχάλη!»
Στράφηκε και αντίκρισε την κεφάτη παρέα των τριών νεαρών, να στέκεται πάνω στο χαρακτηριστικό πάτωμα-σκακιέρα, κρατώντας παραμάσχαλα μερικά βιβλία θεωρίας της Τέχνης.
«Καλώς τους καλλιτέχνες!» είπε πρόσχαρα και παράτησε όπως-όπως το πανί του στην άκρη. «Τρέχω για τον καφέ!»
Δεν χρειαζόταν πια να τους παίρνει παραγγελία, οι νεαροί ήταν συχνοί θαμώνες και είχε μάθει καλά τις προτιμήσεις τους. Αν ήταν πρωί, έρχονταν για καφέ. Αν ήταν μεσημέρι, για μπυρίτσα και κανένα μεζεδάκι. 
Βλέποντάς τους να βολεύονται στο συνηθισμένο τραπέζι τους, ανάμεσα σε γέλια και πειράγματα, ο Μιχάλης κρυφογέλασε. Τους συμπαθούσε και τους περίμενε κάθε φορά. Οι συζητήσεις τους άφηναν εποχή! Ήταν όλοι τους φοιτητές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και περνούσαν ώρες στον καφενέ, μιλώντας συνεχώς για την τέχνη και ανταλλάσσοντας ανατρεπτικές ιδέες.  
Αν και δεν πολυκαταλάβαινε τις ορολογίες που χρησιμοποιούσαν στις συζητήσεις τους, ούτε τις ιδέες τους για τη μοντέρνα τέχνη, συχνά μιλούσε κι εκείνος μαζί τους για τη σχολή. Το απολάμβανε και το χαιρόταν. Θυμόταν την πρώτη φορά που του ζήτησαν τη γνώμη του κι εκείνος αποφάσισε να τους πειράξει: «Εσείς παιδιά μου είστε ικανοί να πάρετε μια σωλήνα, να της βάλετε ένα μάτι και να πείτε ότι απεικονίζει τη μοναξιά του ανθρώπου! Τι να σας πω κι εγώ… για σας είναι «καλλιτεχνική εγκατάσταση», για μένα παραμένει μια σωλήνα… και μάλιστα χωρίς το ένα μάτι! Άμα θέλετε να σας πω πώς να φτιάχνετε καλό καφέ ή μπακλαβά, ευχαρίστως! Μέχρι εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου…» Τα γέλια των νεαρών τότε είχαν ξεσηκώσει το μαγαζί.
Αφήνοντας τώρα και τον τελευταίο καφέ στο τραπέζι τους, την προσοχή του τράβηξε μια παρουσία στο δρόμο.
«Αχ, μωρέ ψυχή μου, τι σταυρό κουβαλάς κι εσύ…» αναστέναξε.
«Τι έπαθες, κυρ-Μιχάλη;» Η παρέα τον κοίταξε, μην καταλαβαίνοντας πού αναφερόταν.
Τους έδειξε έξω στο δρόμο.
Μια μοναχική, μικρή φιγούρα, περπατούσε κρατώντας και στα δυο της χέρια μερικές ογκώδεις, πορτοκαλί πλαστικές τσάντες. Τρέκλιζε από το βάρος τους και η αυτοσυγκέντρωσή της για να ισορροπήσει διαγραφόταν έντονα στο πρόσωπό της. Η μικρή πλησίαζε αργά, και η παρέα άρχισε σιγά-σιγά να διακρίνει με έκπληξη ένα αγγελικά πλασμένο, όμορφο πρόσωπο, στεφανωμένο από ξανθά, ολοφώτεινα μαλλιά.
«Παιδιά μου, συγγνώμη» μουρμούρισε ο Μιχάλης. «Μα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ…»
«Ποια είναι αυτή η μικρούλα, κυρ-Μιχάλη;» Ο Πάνος φαινόταν απορημένος. «Τι κάνει; Τι κουβαλά; Μόνη της είναι… Ποιος αφήνει ένα παιδί να περπατάει μόνο του στο δρόμο, πρωί-πρωί, κουβαλώντας τόσο βάρος;»
«Πάνο μου, αυτή είναι η Σοφία. Μια μικρούλα Ρωσίδα. Πάνε λίγες μέρες που εμφανίστηκε στη γειτονιά μας…  Πηγαίνει από μαγαζί σε μαγαζί, πουλώντας μανταρίνια. Αυτά κουβαλάει μέσα στις γεμάτες τσάντες της. Δεν ξέρω τίποτε άλλο, δεν έχω δει κανέναν άλλον μαζί της. Τη βλέπω πάντοτε μόνη. Λυπάμαι και θυμώνω μαζί - είναι απλώς ένα παιδί! Χθες και προχθές αγόρασα πάλι μανταρίνια, παρόλο που δεν τα χρειαζόμουν… έχω αγοράσει  τσάντες και τσάντες από δαύτα. Η γυναίκα μου δεν ξέρει τι να τα κάνει πια και τα χαρίζουμε στη γειτονιά! Μα πώς αλλιώς να τη βοηθήσω;»
 «Κυρ-Μιχάλη, μιλάει ελληνικά το παιδί; Φώναξέ την να της μιλήσουμε, μπορείς;» Τα μάτια του Πάνου έδειχναν στενοχωρημένα.
«Παιδί μου, μιλάει, ναι,  κι εγώ να τη φωνάξω… μα δεν ξέρω τι γυρεύεις να καταφέρεις. Αγοράζεις, σε ευχαριστεί, φεύγει με άδεια χέρια και μετά από λίγο τη βλέπεις ξανά φορτωμένη, να περπατά πάλι στο δρόμο και να πηγαίνει παρακάτω, σε κάποιο άλλο μαγαζί. Κάποιος την περιμένει, κάποιος την εκμεταλλεύεται. Την έχω ρωτήσει, μα η μικρή φοβάται… έχει αποφύγει τις ερωτήσεις μου πάρα πολλές φορές.»
Ο Μιχάλης σήκωσε τους ώμους του προβληματισμένος, ξεφύσηξε και πήγε στην πόρτα να τη φωνάξει.
«Σοφία!»
Η μικρούλα ήρθε και μπήκε ντροπαλά στο μαγαζί, ντυμένη με τα απλά της ρούχα και με ένα αθώο βλέμμα στα μάτια. Καλημέρισε τον κυρ-Μιχάλη και τους νεαρούς, μα δεν πλησίασε πολύ κοντά τους, σαν να σεβόταν την παρέα. Τα μάτια της τους κοίταξαν, μα δεν μίλησε, ούτε παρακάλεσε. Απέμεινε περήφανα όρθια, στη γωνία, και περίμενε να της μιλήσουν.
«Σοφία σε λένε λοιπόν, ε;» μίλησε πρώτος ο Φίλιππος. «Από δω οι φίλοι μου, ο Δημήτρης και ο Πάνος. Κι εγώ είμαι ο Φίλιππος. Θέλεις να καθίσεις λίγο μαζί μας;»
Η Σοφία κάθισε, μα δεν βολεύτηκε. «Ευχαριστώ», τους είπε, «μα δεν μπορώ να μείνω πολύ…» Το βλέμμα της ταξίδεψε βιαστικά στο δρόμο, κοιτώντας με ένα μικρό πανικό, παρόλο που κανείς δεν στεκόταν εκεί.
«Σε περιμένει κάποιος έξω;» τη ρώτησε ο Πάνος.
Η μικρή δεν απάντησε, μόνο έδειξε τις τσάντες με τα μανταρίνια της.
«Πεινάς; Έχεις φάει; Θέλεις να φας κάτι;» Ο Πάνος δεν περίμενε για την απάντηση. «Κυρ-Μιχάλη, θα φτιάξεις στη Σοφία μας ένα τοστ;»
Όσο το τοστ ετοιμαζόταν, ο Πάνος παρατηρούσε τη μικρή. Είχε μια περηφάνια στο βλέμμα, μαζί μ΄ένα φόβο και μια παραίτηση. Ήταν καθαρή, αλλά δεν ήταν καλοζωϊσμένη.
«Είναι πρωί… Πώς και δεν είσαι στο σχολείο, δεν σου αρέσει;» τη ρώτησε. Τέτοια ώρα, τα κοριτσάκια της ηλικίας της έπρεπε να μαθαίνουν γράμματα, όχι να πουλάνε μανταρίνια στις γειτονιές.
«Δεν έχω πάει ποτέ στο σχολείο» του είπε, τρώγοντας το τοστ. «Μα θα μου άρεσε, φαντάζομαι…» Έδειξε τα βιβλία που ήταν παρατημένα σε μια καρέκλα, δίπλα στο τραπέζι τους. «Δικά σου είναι; Θέλω να μάθω να γράφω και να διαβάζω… Αλλά δεν μπορώ να πάω ακόμη στο σχολείο, δεν είναι η ώρα, έτσι λέει ο μπαμπάς». Η μικρή τελείωσε το τοστ, σηκώθηκε και τον κοίταξε απολογητικά: «Πρέπει να φύγω τώρα… λυπάμαι. Ευχαριστώ για το τοστ».
Ο Πάνος αγόρασε δυο τσάντες μανταρίνια με μισή καρδιά. Ένιωθε περίεργα, σαν ένοχος και σωστός μαζί. «Θα έρθεις και αύριο;» τη ρώτησε πριν φύγει. «Εδώ, εννοώ. Στου κυρ-Μιχάλη. Θα αγοράσω πάλι λίγα από τα μανταρίνια σου κι έπειτα λέω να σου μάθω να γράφεις το όνομά σου. Τι λες;»
Η μικρή στράφηκε, τον κοίταξε και για μια στιγμή, το βλέμμα της φωτίστηκε όλο προσμονή και εμπιστοσύνη. Την επόμενη στιγμή, έκανε μεταβολή και η φιγούρα της χάθηκε βιαστική, στην κίνηση του δρόμου.
Το επόμενο πρωί, ο Πάνος πήγε μόνος του στον καφενέ, με ένα μολύβι, μια γόμα και ένα χαρτί και περίμενε τη Σοφία. Εκείνη ήρθε, του έδωσε τα μανταρίνια της, έμεινε για λίγο παραπάνω κι όλα έγιναν όπως τα είχαν κανονίσει. Συναντήθηκαν με τον ίδιο τρόπο και την άλλη μέρα… και την επόμενη… και τη μεθεπόμενη.
Ο Πάνος όμως τα βράδια δεν μπορούσε πια να κοιμηθεί. Η σκέψη της μικρής τον είχε στοιχειώσει. Δεν ήξερε τι να κάνει. Να μιλήσει στην αστυνομία για την περίπτωσή της; Να απευθυνθεί σε κάποιον άλλο φορέα; Κανένα παιδί δεν έπρεπε να ζει έτσι, μα, τι θα συνέβαινε στη Σοφία αν αποδεικνυόταν ότι βρισκόταν παράνομα στη χώρα;
Να στήσει καρτέρι να βρει τον «προμηθευτή» της; Να του μιλήσει; Ο Πάνος ήταν σίγουρος πια ότι το πρόσωπο που την εφοδίαζε με τα μανταρίνια ήταν ο πατέρας της… Ένιωθε πως κάτι έπρεπε να κάνει, μα φοβόταν για την ασφάλειά της και δεν ήξερε πώς να κινηθεί, για να μην τη βάλει σε μεγαλύτερο κίνδυνο.
Το πρωί της έβδομης ημέρας, ο Πάνος σηκώθηκε άυπνος από το κρεβάτι, μα αποφασισμένος να κινηθεί πιο δραστικά στο ραντεβού τους. Η εικόνα του μικρού αγγέλου με τα μανταρίνια, που ήθελε απεγνωσμένα να μάθει να γράφει και να διαβάζει και που ποτέ δεν μπορούσε να βρει χρόνο γι΄αυτό όσο θα ήθελε, του είχε γίνει εμμονή. Αποφάσισε να μιλήσει μαζί της για την πρόθεσή του να τη βοηθήσει και να δει τι θα του έλεγε κι εκείνη.
Πήγε στον καφενέ και περίμενε. Περίμενε ως το απόγευμα. Η Σοφία δεν φάνηκε. Ούτε την άλλη μέρα, ούτε καμία από τις επόμενες. Σαν να είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης… κάτι που επιβεβαίωσε περίλυπος κι ο κυρ-Μιχάλης: ούτε εκείνος, ούτε κάποιος άλλος μαγαζάτορας την είχε ξαναδεί να περπατά στη γειτονιά.
Απαρηγόρητος, ο Πάνος έγειρε πάνω στο Μιχάλη:
«Γνώρισα μια Σοφία…» του είπε, «μα ολόκληρος άντρας δεν είχα τη σοφία να τη βοηθήσω, τότε που μπορούσα και έπρεπε…»
Ο κυρ-Μιχάλης δεν είχε τι να του πει για να τον συμβουλεύσει. Κάθισε δίπλα του κι απέμειναν κι οι δυο να κοιτούν έξω, στο δρόμο… ένα δρόμο όπου τόσες και τόσες Σοφίες είχαν περπατήσει, ένα δρόμο όπου τόσες και τόσες Σοφίες είχαν χαθεί.



Η παρέα των νεαρών, ο κυρ-Μιχάλης και ο χώρος
του καφενέ είναι προϊόντα μυθοπλασίας.
Τα γεγονότα και οι καταστάσεις της ιστορίας
έχουν πολύ μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα…
Η «Σοφία» μακάρι να βρίσκεται ακόμη κάπου εκεί έξω.
Και μακάρι να είναι καλά.



Οι "Ιστορίες του καφενέ" βασίζονται σε μια ιδέα της Μαρίας Κανελλάκη (Απάγκιο). Το συντονισμό έχει αναλάβει η Αριστέα στο ιστολόγιό της και για να εξηγήσω περί τίνος πρόκειται, μεταφέρω εδώ τα λόγια της: 

Στις "Ιστορίες του καφενέ", ξεδιπλώνουμε μικρές αυτοτελείς - κατά κάποιο τρόπο - ιστορίες θαμώνων ενός καφενείου (ερωτικό καβγαδάκι, πρώτο ραντεβού, συνάντηση παρέας παλιών συμμαθητών - ό,τι σκεφτεί ο καθένας μας). Κάθε ιστορία έχει τον δικό της τίτλο.


Συμμετέχουν οι εξής:
(ιστολόγια, φίλοι ιστολογίων)

Δημήτρης Ασλάνογλου, θα φιλοξενηθεί από την Αριστέα
Γλαύκη, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Κατερίνα Βερίγκα, http://positive-thinking-greece.blogspot.gr
Κλαυδία, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr
Μαρία(me maria),  http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/
Πέτρος (Ακυβέρνητος) http://akivernitos.blogspot.gr/


Δημοσιευμένες Ιστορίες

Δημήτρης Ασλάνογλου, "Κι όμως είπε αλήθεια" (Φιλοξενήθηκε από την @ριστέα)
Μαριλένα, Στη βροχή
Έλλη (Funky Monkey), Σοφία
Λεβίνα, Ο παπατζής (2η συμμετοχή)
Μαρία Κανελλάκη, "What is baklavas?"
Katerina koko, Η συνέντευξη 
Πέτρος, Το αντάμωμα
Έλενα, Stop!
Γλαύκη, Πέρα και πάνω από αυτό (Φιλοξενήθηκε από την Petra)
Βερόνικα (censurasigloXXI, Ισπανίδα που γράφει στα ελληνικά), (χωρίς τίτλο)
Δέσποινα, Αυτή η φύση, Μέρος 1ο
Δέσποινα, Αυτή η φύση, Μέρος 2ο
Κλαυδία, Η εγγονή της Μαρουλίας (Φιλοξενήθηκε από την Petra)



54 σχόλια:

  1. Πόσες Σοφίες υπάρχουν και πόσες χάθηκαν. Αν μπορούσαμε έστω μια να σώσουμε.
    Πολύ όμορφο φίλη μου.
    Καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πρόβλημα είναι στο ότι δεν ξέρουμε με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε έστω να τις βοηθήσουμε, αν όχι να τις σώσουμε...
      Καλό βράδυ Μαρία μου, και σε ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  2. Έλλη μου με φόντο το καφενεδάκι του κυρ-Μιχάλη, ξεδίπλωσες το πιο οδυνηρό κεφάλαιο της ζωής μας. Την παιδική εκμετάλλευση που είναι πια καθεστώς και στη χώρα μας. Με την ανοχή μας ή και την αδιαφορία μας, γιγαντώνεται και γίνεται θεσμός.
    Υπέροχη η γραφή σου, με ταξίδεψε στο θρυλικό καφενεδάκι του κυρ-Μιχάλη. Εξαιρετική η ιδέα σου να αναδείξεις την ιστορία της μικρής Σοφίας.
    Υποκλίνομαι στην ευαισθησία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, όπως τα λες είναι.
      Θα προσθέσω πως εκτός από την ανοχή μας και την αδιαφορία μας, το πρόβλημα γιγαντώνεται και εξαιτίας της άγνοιάς μας (αυτό το "Τι κάνω τώρα για να βοηθήσω; Πού να στραφώ; Με ποιον τρόπο;") και εξαιτίας των δυσλειτουργιών του συστήματος.
      Αδιέξοδο... από όποια πλευρά κι αν το πιάσεις.
      Σε φιλώ και να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  3. Πωπω πόσες αληθινές ιστορίες ξεδιπλώθηκαν σήμερα με αφορμή τον Καφενέ μας!
    Μπράβο Έλλη μου για το θέμα που έθιξες!!!
    Πολύ δυνατή και η δική σου ιστορία!
    Καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα εύχομαι!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλές αληθινές ιστορίες, όντως!
      Καλή εβδομάδα επίσης και σε ευχαριστώ. Φιλιά!

      Διαγραφή
  4. Εύχομαι να πάψουν να υπάρχουν μικρές Σοφίες που δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και παλεύουν για τον επιούσιο από μικρές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ το ίδιο εύχομαι... δεν μπορώ να σου περιγράψω το πώς νιώθεις όταν σε κοιτούν δυο αθώα μάτια με προσμονή να μάθουν τον κόσμο και εσύ είσαι στη θέση του Πάνου κι έχεις τα χέρια σου δεμένα... για να κάνεις ο,τιδήποτε. Δεν είσαι γονέας, δεν είσαι κηδεμόνας...

      Διαγραφή
  5. πωπωωωω συγκλονήστικα... τόσο αληθινή ιστορία, τόσο μέσα από τη ζωή... δυστυχώς :(

    φιλιά Έλλη - καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. πω πω τελειο!!
    Ελλη μου συγχαρητηρια!
    μια ιστορια που με αγγιξε παρα πολυ!
    συγκινιθηκα, οργιστηκα και στο τελος συμφωνησα με τα λογια του Πανου στην αγκαλια του κυρ Μιχαλη.
    συγχαρητηρια απο μενα Ελλη μου!
    φευγω συγκινημενη μα και ενθουσιασμενη που διαβασα κατι τετοιο!
    φιλακια πολλα!

    να εχεις μια ομορφη εβδομαδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ πολύ, φίλη μου! Για όλα!
      Καλή εβδομάδα επίσης, φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  7. Ελλη μου έθιξες ένα πολύ σοβαρό θέμα.. μπράβο σου..
    Δυστυχώς ναι υπάρχουν πολλές Σοφίες..
    Μου θύμισες ένα σκηνικό σε καφετέρια πριν αρκετά χρόνια όταν σπούδαζα στην Πάτρα.Με μια παρέα συμφοιτητών φωνάξαμε στο τραπέζι μας ένα κοριτσάκι σαν την Σοφία και την ρωτήσαμε γιατί δεν πάει σχολείο..
    Το γεγονός που με σοκάρει περισσότερο είναι πως δεν μπορούμε να βοηθήσουμε..πίσω από το κάθε παιδί ξέρεις πόσοι βρίσκονται;; Και δεν δίνω ποτέ χρήματα γιατί αισθάνομαι ότι το συντηρώ όλο αυτό το άνανδρο σκηνικό, ότι δεν βοηθάω. Ίσως και να μαι λάθος!
    Καλημέρα καλή εβδομάδα να έχουμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πέρασες κι εσύ, ε;
      Καταλαβαίνω τη θέση σου... και συμφωνώ με όλα όσα λες. Θέλεις κάτι να κάνεις, μα δεν ξέρεις τι είναι καλύτερο να κάνεις, δεν μπορείς να διακινδυνεύσεις την ασφάλεια του παιδιού και ταυτόχρονα, ο νόμος δεν σου δίνει κανένα δικαίωμα να κινηθείς... Στο κείμενο, ο Πάνος νιώθει "ένοχος και σωστός" μαζί, επειδή αγοράζει τα μανταρίνια της. Όλοι μας έχουμε έρθει σ΄αυτή τη θέση. Δεν ξέρω να σου πω αν είσαι λάθος ή όχι... και εξηγούμαι: αν βοηθήσεις, η "Σοφία" θα ξανακουβαλήσει καινούριες τσάντες με μανταρίνια - φαύλος κύκλος. Αν δε βοηθήσεις, ίσως περπατάει με αυτές όλη μέρα, ώσπου να βρεθεί κάποιος να τις αγοράσει. Αν δε βρεθεί κανείς, ίσως της ασκηθεί σωματική βία ("γιατί δεν τις πούλησες; Δεν παρακάλεσες αρκετά, δεν έκλαψες...") Θα σου ξαναώ ό,τι είπα και πιο πάνω: είναι αδιέξοδο και δεν ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να κινηθείς...
      Καλή εβδομάδα επίσης, σε φιλώ.

      Διαγραφή
    2. *ξαναπώ ό,τι είπα και πιο πάνω...

      Διαγραφή
  8. Μόλις διάβασα την ανάρτηση της Αριστέας και ήρθα και εδώ και με αποτελείωσες...
    Ειλικρινά, βρε Έλλη δεν έχω λόγια...
    Μπράβο, κοριτσάκι μου! Καταπιάστηκες με ένα πολύ σοβαρό θέμα...
    Αγκαλίτσα και φιλάκι, ομορφιά μου!
    ΣΣΣΜΟΥΤΣ!
    Καλή εβδομάδα σε εσένα και σε κάθε... Σοφία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ήθελα να σε αποτελειώσω, ειλικρινά...!
      Όμως, αυτή είναι μια αληθινή ιστορία. Η ζωή μας δεν έχει μόνο ευχάριστα, έχει και καταστάσεις που πονάνε. Κι αυτή τη φορά αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω για μία από αυτές...
      Καλή εβδομάδα, φιλάκια πολλά-πολλά!

      Διαγραφή
  9. Πολυ συγκινηθηκα! Απειρες οι Σοφιες αυτου του κοσμου κι οπως εγραψες δεν εχουμε αρκετη σοφια να τις βοηθησουμε... Τι κριμα αληθεια!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος7/4/14, 2:58 μ.μ.

    Πολύ συγκινήθηκα με τα γραφόμενά σου!!!! Πολύ σοβαρό το θέμα που καταπιάστηκες!! Συγχαρητήρια κι από μένα Έλλη μου!!!!!
    Καλή εβδομάδα

    Αγγελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ, Αγγελίνα μου! Καλή εβδομάδα και φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  11. Τί υπέροχη ιστορία Ελλη μου!!Μέσα από τήν ζωή!!Μέ συγκλόνισε καί μέ άγγιξε,πολύ!!Συγχαρητήρια!!Πάντα τά κείμενα σου είναι μοναδικά!!Καλή εβδομάδα!!Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τόσες Σοφίες εκεί έξω... κι όλοι εμείς τις προσπερνάμε βιαστικοί ή ανίσχυροι.
      Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, Δήμητρα!
      Καλή εβδομάδα, φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  12. ΄Ελλη μου συγχαρητήρια!!! Συγκινήθηκα πολύ με την αφήγησή σου!!!
    Καλή βδομάδα
    Φιλιά
    Νεφέλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ! Καλή εβδομάδα να έχεις, φιλάκια!

      Διαγραφή
  13. Όμορφο κείμενο και θίγεις ένα πρόβλημα που δυστυχώς ακόμα δεν έχει βρεθεί η λύση του. Είναι πολλοί εκεί έξω που εκμεταλλεύονται παιδιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα βρεθεί ποτέ λύση, άραγε;
      Είναι όντως πάρα πολλοί εκεί έξω που εκμεταλλεύονται παιδιά...
      Καλή σου εβδομάδα.

      Διαγραφή
  14. Έλλη μου με την ιστορία σου αυτή έθιξες ένα θέμα που λίγο πολύ το βλέπουμε καθημερινά. Το θέμα είναι ποιοι είναι όλοι αυτοί που κινούν τα νήματα, ποιοι είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται τα παιδιά και αν κάποιος από αυτούς που πρέπει(κράτος) ενδιαφέρονται να το σταματήσουν.
    Μπράβο έγραψες μια εξαιρετική ιστορία.
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου, σ΄ευχαριστώ!
      Λίγο ή πολύ, νομίζω πως γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που κινούν τα νήματα της εκμετάλλευσης... όσο για το κράτος, δεν βλέπω κανένα ενδιαφέρον και κάτι μου λέει πως και να δοκιμάσει κανείς να κάνει κάτι προς το καλύτερο, δε θα καταφέρει τίποτε, γιατί θα πέσει πάνω σε τοίχο...
      Καλή εβδομάδα επίσης!

      Διαγραφή
  15. "Ένιωθε περίεργα, ένοχος και σωστός μαζί"
    Αυτό το περίεργο συναίσθημα ποιος από μας δεν το έχει ζήσει σε ανάλογες περιπτώσεις, αλλά και την αδυναμία που ένιωσε ο Πάνος εκεί στο τέλος..
    Θέλουμε να βοηθήσουμε, αλλά πώς?....και μένουμε να κοιτάμε τις Σοφίες να διαβαίνουν...η μέγιστη αδυναμία είναι να μην μπορείς να βοηθήσεις...
    Έλλη μου, καταπληκτική η ιστορία σου και μας άγγιξε όλους η αλήθεια της..
    Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις απόλυτο δίκιο... Αυτό το περίεργο συναίσθημα όλοι το νιώθουμε και είναι και δύσκολο στη διαχείρισή του. Να κάνεις κάτι; Τι να κάνεις; Πώς να το κάνεις; Και άντε και το έκανες... για πόσο θα κρατήσει και πόσες "Σοφίες" θα αφορά;
      Μαρία μου, σ΄ευχαριστώ για το σχόλιό σου και για τα καλά σου λόγια. Καλή εβδομάδα να έχεις, φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  16. Πολύ ωραία ιστορίας ζωής!
    Καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ, Αριάδνη μου! Καλή εβδομάδα να έχεις!

      Διαγραφή
  17. Υπέροχη και συγκινητική η ιστορία σου , Έλλη μου - γράφεις πολύ όμορφα !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μου έχετε γίνει μανία και ψάχνω τις αναρτήσεις σας.υπέροχο κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χιχιχι!!
      Κι εγώ το ίδιο κάνω!
      Σ΄ευχαριστώ, Αχτίδα μου!

      Διαγραφή
  19. Τι τραβάει κι αυτός ο κυρ-Μιχάλης! Χαχα! Εμένα μου άρεσε επίσης που έδωσες ρόλο ενεργό και στη νεολαία, πολύ σημαντικό... Κατά τα άλλα με συγκίνησες βρε ομορφοσκασμένομου! Φιλιά και καλημερούδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα!! Πολλά τραβάει... αλλά νομίζω ότι του αρέσει έτσι. Του αρέσει να κάνει τον κάθε θαμώνα του καφενείου του να αισθάνεται εκεί μέσα σαν στο σπίτι του. Έτσι που τον έχω "ψυχολογήσει" τον κυρ-Μιχάλη, αυτό τον τρέφει, αυτό θέλει, δεν το βλέπει σαν μια απλή επιχείρηση...
      :)))
      Εν τω μεταξύ, ακόμη γελάω με το "ομορφοσκασμένο"!!!! Μα πού τα βρίσκεις!!! Αχαχαχα!!
      Φιλιά πολλά, καλό σου απόγευμα!!

      Διαγραφή
  20. Πολύ συγκινητικό Έλλη μου και πολύ καλογραμμένο!!!
    Δυστυχώς ένα συνηθισμένο φαινόμενο των τελευταίων ετών...
    Καλημέρα και πολλά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα! Έτσι ακριβώς...
      Σ΄ευχαριστώ πολύ! Φιλάκια!

      Διαγραφή
  21. Αυτό που θεωρώ μαγικό από την ώρα που ξεκίνησαν να ξετυλίγονται μπροστά μας αυτές οι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους Ιστορίες Καφενείου, είναι πως ο καθένας έχει εντάξει μέσα τους μια τρυφερή και ανθρώπινη ιστορία που φαίνεται να τον βασάνιζε ίσως για καιρό.

    Από την αρχή δεν ήμουν της άποψης να βαθμολογηθούν οι ιστορίες αυτού του διαδικτυακού παιχνιδιού, αλλά αν υπήρχε βαθμολογία θα την άξιζες.
    Καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρο, χαίρομαι πολύ που πέρασες και σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έγραψες.
      Δεν έχεις άδικο, κι εγώ την είχα αυτή την αίσθηση, διαβάζοντας τις ιστορίες των φίλων...
      Και η "Σοφία" είναι υπαρκτό πρόσωπο - πράγματι, η σκέψη και η εικόνα της με βασανίζουν για χρόνια.
      Σ΄ευχαριστώ και πάλι για τα καλά σου λόγια και εύχομαι καλή συνέχεια και σε εσένα!

      Διαγραφή
  22. Έλλη μου η παιδική εκμετάλλευση είναι ανοιχτή πληγή για κάθε πολιτισμένο και "σοφό" άνθρωπο κι είναι πολύ δύσκολο να βοηθήσει κανείς! Προσέγγισες με σοβαρότητα κι ευαισθησία ένα κοινωνικό θέμα με πολλές προεκτάσεις! Η γραφή σου εξαιρετική γλυκιά μου, όπως πάντα άλλωστε!Πόσο χαίρομαι με την ιδέα της Μαρίας που μέσα από τον Καφενέ του κυρ Μιχάλη" ξεκουμπώνεται" το ταλέντο πολλών blogers με σπουδαίο δημιουργικό και πνευματικο υλικό!
    Καλή συνέχεια με φιλιά πολλά!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου, ακριβώς όπως το είπες... μια πληγή που πονά και δεν κλείνει.
      Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!
      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  23. Αχ Έλλη μ' έκανες και δάκρυσα..
    όποτε βλέπω παιδιά να είναι έξω στους δρόμους και έρχονται προς το μέρος μου προσπαθώντας να μου πουλήσουν κάτι πεθαίνω...σκίζεται η καρδιά μου...παλιότερα μπορεί να τους έδινα λεφτά ή να έπαιρνα κάτι,αλλά κατάλαβα πως αυτό δεν είναι ουσιαστική βοήθεια.χρειάζεται επέμβαση της αστυνομίας και του αρμόδιου εισαγγελέα γιατί πολλές φορές υπάρχουν ολόκληρες σπείρες.
    Μπράβο για το θέμα που έθιξες!!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ το ίδιο παθαίνω και ποτέ δεν ξέρω πώς είναι καλύτερα να αντιδράσω... Όντως, δεν είναι ουσιαστική βοήθεια το να δώσεις χρήματα. Κάποιες φορές έδινα φαγητό, αν είχα μαζί μου, στα παιδιά... το πεινασμένο βλέμμα τους τα λέει όλα.
      Όσο για την Αστυνομία, δεν μπορεί να κάνει και πολλά, ακριβώς γιατί μιλάμε για κυκλώματα. Δεν έχουμε σαν κράτος ούτε τις υποδομές, ούτε τη νομοθεσία για να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση.
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  24. αγγελικη η δοξαρια σου στο βιολι του καφενειο μας Ελλη μου ποσοι και ποσες ακομη σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσοι και πόσες ακόμη, αλήθεια; Και πόσο εμείς θα προσπερνάμε;
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  25. Ανώνυμος12/4/14, 4:46 μ.μ.

    Ελλη μου χτύπησες κι εσύ φλέβα με την ιστορία σου!! Πόσες πραγματικές Σοφίες δεν υπάρχουν έξω, γύρω μας;; Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί να βοηθήσω ή το παιδί όπως θα του τα δώσω θα του τα πάρουν και θα το ξαναστείλουν να φέρει κι άλλα;;;
    Πως καταντήσαμε έτσι σαν κοινωνία.....
    Λεπίδι η ιστορία σου Ελλη μου.. Τόσο γλαφυρή και ρεαλιστική η γραφή σου.. Μας χάρισες κι εσύ ένα διαμάντι!!
    Να σαι καλά! Σε φιλώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριλένα μου, σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
      Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί και πολλές εκεί έξω σε αυτή τη θέση... κι εμείς στεκόμαστε απλοί παρατηρητές, όχι γιατί δε θέλουμε να βοηθήσουμε, αλλά γιατί ξέρουμε πως κάνοντάς το διαιωνίζουμε την κατάσταση.
      Το "πώς καταντήσαμε" σηκώνει τόση κουβέντα... τόσα χρόνια διαλύαμε κι από κάτι, κι αυτό είναι το θλιβερό. Τώρα έχουν διαλυθεί όλα, μαζί κι εμείς.
      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  26. Ελλη μου γέμισες την καρδιά μου συγκίνηση και ενοχές.......έγραψες μιά τόσο "αληθινή" ιστορία, ζωντάνεψες τον καφενέ με τις κουβέντες των νέων παιδιών, των φοιτητών , περιέγραψες τους πεοβληματισμούς τους και την έγνοια τους για το πρόβλημα της παιδικής εκμετάλλευσης......δεν αδιαφορούν , δεν αντιπαρέρχονται, μου άρεσε πολύ που ανέδειξες αυτό το νοιάξιμο που αγγίζει όλους εμάς, όχι όμως και τους θεσμούς αυτού του κράτους που παραμένει με τα μάτια ερμητικά κλειστά.......Σε φιλώ και σ΄ευχαριστώ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. προβληματισμούς, οι νέοι προβληματίζονται και σίγουρα παίρνουνε θέση απέναντι στην κοινωνική αδικία και στην αδιαφορία του κράτους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το νοιάξιμο υπάρχει κι αυτό είναι κάτι καλό... όμως πέφτει πάνω σε (κρατικό) τοίχο. Όπως ακριβώς λες... δεν υπάρχει καμία μέριμνα. Μπορεί να καταφέρεις να βρεις -σαν μονάδα- τον τρόπο να βοηθήσεις, αλλά δεν είναι αρκετό - το θέμα είναι τι κάνει το κράτος.
      Κι εκεί είναι το αδιέξοδο. Είναι τόσες πολλές "Σοφίες" εκεί έξω...
      Σ΄ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου! Σε φιλώ!

      Διαγραφή

Μη διστάσετε να μου πείτε τη γνώμη σας... Χαίρομαι πάντοτε την επικοινωνία μαζί σας!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...